БАЛАН ӘСЕҺЕ

– Мин һинән китәм, икенсе ҡатынды яраттым, ғәфү ит, – тине Шамил бер көндө.

Зөлфиә өндәшмәне, уның урынына сәңгелдәктә ятҡан Миләүшәһе яр һалып иларға кереште, әйтерһең, барыһын да аңлай. Зөлфиә бар көсөн һалып донъя көтөргә, ҡыҙын аяҡҡа баҫтырырға тырышты. Мәктәптә иҙән йыуыусы булып эшләгән ҡатындың эш хаҡы икеһенә осто-осҡа ялғарға ла етмәне.

– Әсәй, уҡып сыҡҡас, һине был эшеңдә эшләтмәйәсәкмен, ҡыҙың уҡытыусы була тороп, иҙән йыуып йөрөмәҫһең инде, – тине сабыйы.

Педагогия институтына ингән Миләүшә дәртләнеп Өфөгә уҡырға йыйынды. Баҡсаға инеп, ҡып-ҡыҙыл булып янып ултырған балан емештәренә һоҡланды. Берәүһен өҙөп алып ҡапты – әсе емеш ауыҙын ҡурҙы. Йөрәк һынын хәтерләткән емешкә ҡарап ғәжәпләнде...

– Ҡыҙым, ҡайҙа юғалдың, аш әҙер, ин, – тине әсәһе. Зөлфиә балан ағасының емешен бер ваҡытта ла йыйманы, ҡасандыр Шамил менән ултыртҡан ағас уға йәшлекте түгел, ә хыянатты һәм ғазапты хәтерләтте...

* * *

– Әсәй, мин үлеп ғашиҡ булдым! – тине Миләүшәһе беренсе курста ҡышҡы каникулға ҡайтҡан осоронда.

– Бик яҡшы, тик матур йөрө! Егеттәр әҙәпле ҡыҙҙарҙы ярата, – тип кәңәш бирҙе әсәһе. – Кейәүгә сығырға ашыҡмай тор, ниндәй егет икәнен белеп, һына әле тәүҙә.

– Ҡурҡма, сыҡһам да, һине ташламаясаҡмын!

Миләүшә ҡар кисеп баҡсаға инде, балан емешен алып тәмләп ҡарарға булды. Эх, тәмлелеге! Бер ниндәй әсеһе ҡалмаған! Ул услап ашарға кереште. Был хәтлем дә татлы емеште бер ҡасан да тәмләгәне юҡ ине әле. Тәҙрә аша ҡыҙына ҡарап торған Зөлфиә сәйерһенде, кит, булмаҫ, бала ғына бит ҡыҙы, әллә нимә уйлап торамсы, тип үҙ-үҙен битәрләне...

* * *

Миләүшә үҙендә быға саҡлым булмаған үҙгәреш һиҙҙе, табипҡа күренеп, балаға уҙғанын белгәс, аяҡ аҫтында ер уйылып киткәндәй тойолдо.

– Мин ауырлы, уф, нимә эшләйем икән? Әсәйемә нимә тип аңлатырмын? – тип өҙгөләнеп иланы ул, һөйгәне йәшәгән дөйөм ятаҡҡа килеп.

– Ярай, берәй яйын табырмын, ҡайғырма! – тине Рөстәм. – Былай булғас, әйтмәйсә хәл юҡ, күптән һөйләрмен тигәйнем – минең бит ауылда ҡатыным менән балам бар. Миләүшәнең был һүҙҙәрҙән һуң тамам быуындары тотмай карауатҡа ауҙы.

– Нимә һөйләйһең, бының булыуы мөмкин түгел, ниңә иртәрәк әйтмәнең? – тине ул, әсенеп.

– Әйтергә форсат булманы, үҙең бит яратам тип муйынға уралдың, – тине Рөстәм күҙ ҙә йоммай.

– Һин яраттыңмы һуң мине? – тине бер нөктәгә төбәлгән Миләүшә ғәмһеҙ тауыш менән. Хәҙер уға бөтәһе лә барыбер ине.

– Нуу, конечно, яраттым, – тине егет, яурынын һикертеп.

* * *

Иртәгәһенә Рөстәм Миләүшәгә бер ҡағыҙ киҫәге тотоп килде.

– Бына, ошо адрес буйынса барырһың, һөйләшелгән, аҡсаһы түләнгән, – тине ул.

– Бер үҙем ҡурҡам, икәү барайыҡ, – тине Миләүшә, мыш-мыш танауын тартып.

Күп илауҙан күҙҙәре шешенеп киткән ҡыҙҙы йәлләпме, егет ризалашты, ни тиһәң дә, миндә ғәйеп, йәш кенә ҡыҙға үрелмәһәм, нимә булған инде, тип уйланы.

Ҡаланың ситендә урынлашҡан ағас өйгә килеп ингәндә, көн кискә ауышҡайны.

– Ҡурҡма, тәжрибәм ҙур, күптәргә ярҙам иттем, – тине ҡарсыҡ. – Көл һыуын иртүк тондороп әҙерләп ҡуйғайным!

Ныҡ ауыртыуҙан иренен ҡанатҡансы тешләп, сараһыҙлыҡтан бер ни ҡыла алмай ятҡан Миләүшә аңын юғалтып-юғалтып алды.

Ҡанлы ойошҡаҡты тимер тасҡа төшөргәс ҡарсыҡ:

– Тор, оҙаҡлап ятырға ярамай, йә берәйһе килеп сығыр, бының өсөн миңә төрмә икәнен яҡшы аңлайһыңдыр инде,– тине ҡоро ғына. – Һинең кеүек иҫәрҙәрҙе ҡотҡарам тип үҙемде хәүеф аҫтына ҡуям!

Миләүшә йығылып китмәҫкә тырышып тороп баҫты. – Рәхмәт, – тине ул, ҡалтыранып. Рөстәм йөҙө ағарған, хәлһеҙ ҡыҙҙы тиҙ генә ҡултыҡлап алды.